دیروز که به خانه رسیدم ناهار را که گرم کردم دوستم هم آمد.دوستم هم یک سقط را تجربه کرده.درست یک ماه بعد از من.ولی چون بارداری اولش بوده من به بارداری دوباره او خیلی مطمئنم.هرچند خودش کمی استرس دارد.ناهار را که خوردیم و جمع کردیم شروع کردیم به عملیات شیک سازی.بعد هم رفتیم خانه یکی دیگر از دوستان.که از قضا این دوستمان هم 8 سال است که ازدواج کرده و حامله نمیشود.چند دقیقه بعد یکی دیگر از دوستانمان آمد و جالبه که برای بچه دومش حامله بود.با وجود اینکه 5 ماهه حامله بود اما شکمش صاف صاف بود.تو این جمع 4 نفره همه به نوعی به حاملگی ربط داشتیم.و به نظرم مسخره بود.
یکی دو ساعت نشستیم و بعدش با دوستم برگشتیم خانه ما.و زنگ زدیم شوهرامون هم بیان اونجا.تند تند من یه ماکارونی درست کردم و نوش جان کردیم.هوا هم که عالی بود.اگر شاغل نبودیم حتما میرفتیم پیاده روی.اما چه بکنیم که کار کردن کل سیستم تفریحی ما رو فلج کرده.
شب خواب دیدم توی بیمارستانم و سزارین شدم و یه نی نی به دنیا آوردم.همین که نی نی رو به دنیا آوردم گفتم آخیششششششششششششششش همه چی تمووم شد و تو اون لحظه حس آرامش عجیبی داشتم.
به دو سال قبل که فکر میکنم یه به سه سال قبل و یا به 6 سال قبل میبینم که من هیچ حسسسسی نسبت به بچه نداشتم.و تعجب میکنم از خودم که چرا اینجوری شدم.مساله دیگه اینه که معمولا اطرافیان احساس میکنند که من بچه دار نمیشم. همه ما به نوعی این جامعه رو تشکیل دادیم.نمیدونم چرا رفتارها و تفکرات ما طوری هست که باعث میشه زندگی راحتی نداشته باشیم.سر بچه دار شدن یا نشدن.سر طلاق.سر مرگ یک عزیز.همیشه موردی هست که اطرافیان طوری نگاهت کنند که انگار بدبختی.
خیلی ها دوست دارن مثلا یکی طلاق بگیره و براش دلسوزی کنن.مطمئنا خوششون نمیاد همون آدم خوشبخت باشه یا درآمد خوبی داشته باشه یا مثلا آدم شادی باشه.تازه اونموقع هست که شروع میکنند به حسادت و این حسادت رو تو کردار و گفتارشون میشه حس کرد.ای کاش اینجوری نبود.
من خوشبختم.راضی ام به داشته ها و نداشته هام.گرچه معمولا خدا هرآنچه که به من داده را با کمی زجر داده.اما همین باعث شده من قدر هرآنچه را که دارم و هر آنچه که هستم را بدانم.ممنونم از خدای مهربانم در آن شبهای طولانی 3 سال قبل که همرراهم بود.در شب های طولانی 9 سال قبل که دستم را گرفت.
