جمعه ها همیشه برایم حس خوبی نداشت.و این ریشه در کودکی من دارد. دوست ندارم بخوابم تا لنگ ظهر.دوست دارم بیدار شوم.یک رفیق پایه داشته باشم و بزنم بیرون از خانه آخر هفته ام.بروم به خیابانهای ساکت.بروم به مرکز شهر .در آن هویت صبحگاهی قدم بزنم.لبخند بزنم به آفتاب.یا بروم به پارک عزیزمان.نگاه کنم به آن همه هیاهوی مردم شاد.به دختری که روسریش را در گردنش پیچیده و با موزیک شاد آذربایجانی ریتمیک طناب میزند و میخندد و انرژی گروهش را میریزد در قلب مردم...
اما لورل خواب است.و اگر برم سراغش میگوید بدخواب شدم.
این جمعه یک اضطراب شدیدی در قلبم هست.بودن و نبودنت.
ای کودک ریز من کاش بودی.تا عصر که زمان پریود من است باید صبر کنم و این انتظار از درد دندان بدتر است.مهمان دارم و یارای بلند شدنم نیست.تا شب فرصت زیاد است.شاید اگر تو حضوری از خود به من نشان دهی ای کودک ریز من، من تا آخر شب میشوم آن دختر شاد 10 ساله.لطفن شادم کن.
خوایا سلام.بگذار تد را با نام خودت صدا کنم ای مهربان من.خدایا چقدر شیرین است تحمل رنجی که حس کنم از سوی تو باشد. خودت خوب میدانی من دیوانه را...آن روز برفی یک هفته پس از ..... را که من زدم از خانه بیرون.و راه رفتم و ذرات ریز یخ تیز میخورد توی صورتم و سرم گیج میرفت و من دنبال یک آرامش از تو بودم.گذشت آن روزها.خدایا ممنونم از لطفت.از نظری که به من میکنی.
برای مشکل دیگری که داریم هم انگار گوشه چشمی به ما کردی.نگاهمان کن.ما محتاج نگاه توییم.چشمم را بستم و تو را تصور کردم.جلوی چشمم یک ارچه توری آمد با بهترین نقش دنیا و حس کردم تو آن نظم م جود در آن طرحی.تو خدای بیکران و ذرات.
خودم را و وجودی دیگر اگر هست درون من به تو میسپارم.مرا نا امید نکن.به تو امیدوارم. ای خدا. ای پروردگار. ای صدا ی عظیم هستی.ای گرمای وجود.
.....................
ساعت 12 ظهر است. دسر ها و سالادم رو درست کردم.میز رو چیدم.لورل آهنگ شاد گذاشته و اتاقش رو تمیز میکنه.خیلی کمک میکنه. قراره سر ظهر هم کل خونه رو جارو بکشه.حس میکنم یه هیجان خاصی داره. منم مرغ ها رو بار گذاشتم برای سوپ.برنجم هم شستم و خیسوندم. سیب زمینیهامو لورل برام دندونه ای خرد کرده و گذاشتیم تو یخچال.گوشت گذاشتم بیرون تا باز شه.الانم میخوام برم گردو چرخ کنم برا فسنجون.
خدایا تا عصر کنارم باش.بعدش هم
